Dag 3

San Sebastian

Oeff, 6:15 is toch wel erg vroeg. Ik ben een beetje gespannen, omdat ik niet weet hoe lang het inchecken in de trein gaat duren. Omdat er veel van afhangt (de trein gaat niet elk half uur), wil ik niet te laat komen. En rond 7:00u lopen we dus richting het station. 

7:08 zijn we op het station en zoeken we naar een manier om in te checken. We vinden het niet zo gauw en aan de balie helpt een jongeman ons in het Engels naar de juiste plek. Het is niet heel groot, dus achter ons sluiten we aan in de rij. 

De incheck mevrouw roept af en toe wat naar de rij in het Spaans. En ondanks mijn petje met "Sevilla" erop, verstaan we haar niet. Niemand in de rij beweegt en het lijkt alsof er niemand wat geroepen heeft. De incheck mevrouw gaat rustig door met inchecken van iedereen en vraagt in het Spaans naar hoeveel personen ingecheckt moeten worden. 

Als we aan de beurt zijn, geef ik aan dat we geen Spaans spreken met Nos no hablos Espanol. En met een vragen blik: Inglisch? De incheck mevrouw kijkt net zo vragend terug en zegt iets als "little bit English" en verteld daarna in het Spaans waar we moeten zijn en welke wagon. Gelukkig begrijpt TIff haar wel. 

Op het moment dat we via een tunneltje onder spoor 1 door, op spoor 2 aankomen, is het alweer 7:20 en komt de Renfe alweer aan. We stappen in de wagon 4 (dat is de 1e vooraan). Met ruim opgezette indeling, stoelen die fijn en ruim zitten met voldoende beenruimte, ploffen we op stoel 13c&d. Het is nog donker, maar we hopen vanaf over een uurtje getrakteerd te worden op mooie uitzichten op de bergen en dalen. 

Door de mist, valt het reuze mee met het uitzicht. Het is grauw, regenachtig en er is niet veel te zien. Het blijft schemeren. Op de centraal opgehangen televisie verschijnt "Fonestar" en een reportage/docu over spaanse schepen in de tijd van koning Carlos. We hebben onze headsets niet ingeplugd en horen dus niets. 

Door de Pyreneeen

Langs het spoor ligt nog genoeg materiaal om nog een spoor aan te leggen. En bij elke stop geeft de conductrice aan, uit te kijken voor andere treinen bij het uitstappen. Want achter een trein, kan altijd nog een andere trein komen! Kijk dus goed links/rechts/links/rechts is het advies bij het uitstappen. Want via de treinrails, moet je naar het stationsgebouw. Ja, het gaat hier anders dan in Nederland. 

In de bergen verliezen we regelmatig bereik. Dat zou dus mooie uitzichten kunnen opleveren, maar die zien we niet op het eerste deel van de reis naar Madrid. We zitten op hoge plekken, ver van grotere dorpen. Maar wel midden in de mist en woiken. Dus we zien maar weinig van de natuur.

Treinstel wordt aangepast

Vlak voor we door mogen rijden naar Zaragoza, gaan we met de trein langzaam door een halletje heen. Hier wordt automatisch het onderstel aangepast aan de standaard hogesnelheids breedte. We merken er niks van, maar het is ongetwijfeld een knap staaltje techniek. Er staan dan ook mensen langs het spoor om te fotograveren of filmen. 

Zaragoza ontdekkingstocht

Als we in Zaragoza aankomen, is de treinhal enorm. Hoge plafonds, heel modern. Tiff zegt dat het wat weg heeft van het Mecc. Als er wat omgeroepen wordt, galmt het ook zoals het in Mecc (foto). En het is stil, leeg. Alsof er maar 1 groepje mensen is, dat van ons dat wacht op de volgende Renfe.  
We verlaten het perron via een roltrap. Salida volgen we (uitgang). We halen wat te eten als lunch voor mij en Tiff bezoekt het toilet. Als we dan weer terug willen naar het andere perron, waar onze aansluiting naar Madrid komt, moeten we door een veiligheidscheck heen. 

Koffers gaan door de scanner, net als onze jassen en rugtassen. Maar wijzelf worden niet gefouilleerd of gescand. Dus waar ze naar op zoek waren, hebben ze bij ons niet gevonden, hihi. Dan komen we op het perron en komt onze trein enkele minuten te laat aan. Blijkbaar zijn de Spaanse mensen gewend dat het ook op de minuut nauwkeurig klopt, want er wordt een beetje gemopperd. Net Nederland, haha. 

De rit gaat nu in minder dan 1,5u naar Madrid. En wat een prachtige uitzichten hebben we nu. Lagere bergen, hogere snelheid (zie foto) en prachtige vergezichten. Velden, bergen, typische spaanse bergdorpen. Foto's nemen lukt niet goed, maar het is een aanrader om deze rit te nemen met de trein.

Madrid, auto ophalen

Zo, in de Renfe aankomsthal van Atocha, moeten we net als op Schiphol flink stuk lopen naar de centrale hal. Als we daar aankomen, zet ik Google maps aan. Het uitgebreide adres (met postcode en allerlei andere codes) herkent Google niet, dus leidt hij ons niet naar huisnummer 8, maar naar het midden van de straat waar we moeten zijn. 

We gaan dus vanuit het station rechtsaf en beginnen te lopen. We zien aan de route op mijn telefoon dat het een kwartiertje lopen is. Maar dat valt toch een beetje tegen. We houden van wandelen, maar met bepakking, rolkoffer en onverwacht geen regen (maar wel gekleed op regen), maakt het best zwaar. We hebben niet veel gedronken en ook dat is een extra verzwarende factor. We hebben goede zin en beginnen dus aan het kwartiertje lopen. Na wat bijna 20 minuten lijkt, kijken we of nog goed gaan. Ik vraag Tiff om toch ook haar Google Maps te gebruiken en wel het huisnummer in te voeren. Geluk bij ongeluk, we hoeven niet meer verder te lopen. Dat bespaart wat gedoe van oversteken en langs een drukke weg onder het spoor door. Wat is het ongeluk? We moeten terug. Blijkbaar moesten we vanuit het station linksaf. 

Heel wat gepuf en warmte later, komen we 1u later dan onze aankomst, bij de verhuurder. Nestor is heel vriendelijk, Tiff kan wat zitten en hij legt in prima Engels uit wat er van ons verwacht wordt. Kleine 20 minuten later zijn we onderweg naar de garage waar de auto staat. Ook dat is weer een kwartier lopen. Niet erg, we hebben nu wat minder haast. Maar al met al, zijn we toch sinds ons arriveren bijna 1,5/2u later nog altijd in Madrid. En dan moeten we nog 6,5u naar het zuiden rijden. Het is nu ongeveer 15:00u. 

De reis naar Ayamonte

Leuke auto om te zien (foto), rijdt heerlijk. Cruise control is aanwezig, wat heerlijk is. De driepitter doet het goed in het stadsverkeer, maar op de zeer goed geasfalteerde snelweg heeft hij wel wat moeite. De wegen zijn goed, maar gaan wel flink omhoog en omlaag, blijkt naderhand. 

Maar alle borden zijn duidelijk en we rijden Madrid uit, zonder enige moeite. We rijden nergens verkeerd en na korte tijd is de drukte van de stad achter ons. Zo, achterover zitten, wagente laten bollen en op naar Ayamonte.

Wisselen, avondeten, wisselen

Na een kleine 1u wilt Tiff ook wel rijden. De stad is wat lastig, maar de snelweg is prima. Ik begin ook wat vermoeid te raken en tegen 16:00u ofzo wisselen we van plek. We stoppen bij een klein tankstation en halen wat lekkers. We kunnen kiezen uit tal van lokale lekkernijen en gaan voor een cake met sinasappelsmaak. Het zit in grote vierkante brokken, per brok verpakt. We nemen ook wat nootjes mee. Heel vriendelijk geholpen, ook al sprak de man amper Engels. 

Tiff rijdt verder en alles gaat prima. In Nederland gaat het al schemeren tegen 16:30, maar hier is de zon nog niet onder. We spreken dan ook af om te blijven rijden tot we wat honger krijgen of zodra het te donker wordt om te rijden. Er is ook hier nergens straatverlichting. We weten dus niet hoe de snelweg wordt, als het gaat regenen en donker wordt. 

Tegen 18:30 gaan we snelweg af om wat te eten. We stoppen bij een restaurant en lopen naar binnen. Hmm, we zijn niet de doelgroep zien we al. Tafeltjes in een ongezellige kantine opstelling, staan in bar/kantine achtige omgeving. Een grote houten bar scheidt ons van het 3 koppige personeel wat alle bier drinkende truckers bedient. Op een beamer en een grote televisie is te zien hoe Spanje 7-0 voor staat op hun tegenstander. Het zijn niet veel mensen, maar een man of 10 zit chips etend te kijken naar wat uiteindelijk nog 9-0 gaat worden. 

Wij proberen wat warms te bestellen, maar ook Engels is hier niet gebruikelijk. Met handen en voeten wordt duidelijk dat er alleen broodjes besteld kunnen worden. Ik bestel een broodje met omelet en voor Tiffany bestel ik een broodje met ham. Als we een plekje in een hoekje zoeken, denken wij aan een warme panini. Als we het eten van de bar afhalen, blijkt het een koud afgebakken broodje (30cm) met erop een koude Spaanse omelet (niet vies) en ham. En dat is het, geen sausjes, geen sla. Wat we bestellen, hebben we gekregen. Beetje een domper dit koude eten. We snijden onze broodjes door 2 en besluiten de helft op te eten. We betalen, zeggen Gracias en Adios. 

Het is nu echt bijna donker, dus ik pak het stuur en rij verder naar Ayamonte. Tegen 21:00u is de tank na een dikke 500km bijna leeg (actieradius is nog 100km, reserve lampje is gaan branden). We gaan de snelweg af en stoppen bij een tankstation dat open is tot 22:00u. Komt dat even goed uit per toeval. Ik gooi de tank vol voor 55euro op de meter. Ik haal nog een fles water voor 1,40 en reken iets meer dan 40euro af bij de kassa. Huh? Ja, dat dacht ik dus ook. Toen ik in mijn beste Spaans protesteerde, bleek het toch te kloppen. De Spaanse regering betaald 25 cent per liter aan de pomphouder. En dat krijgen wij weer als korting. TOP!

Ayamonte

Na een goede 2u komen we in de buurt van Ayamonte. We hebben prachtige omgeving gezien. Cherry geeft door bij welk hek we moeten zijn. En dat is na 10 minuten zoeken gelukt. We rijden het terrein op en raken meteen aan de praat. Leuk elkaar weer te zien zeg. 
We krijgen nog wat warms en iets na middernacht liggen we dan in het logeerbed. Welterusten. Tot morgen.

Reacties

Laat ons ook in de reactie weten, of jullie het verhaal zo leuk vinden. Ik vind het leuk om te typen, dus ik hoop dat jullie stukjes eruit ook leuk vinden om te lezen. Tips? Laat het ook maar weten. 
Lieve groetjes uit Ayamonte!